داستان‌های ناگفته‌ای توسط روزنامه‌نگار، امیلی اشورث، در کتاب جدیدش، زنان گمشده ارتش زمینی، فاش شده است. مادربزرگ او ورا آشورث بخشی از ارتش زمینی بود و او می‌خواهد مطمئن شود که سهم مهم آن‌ها در تلاش‌های جنگ فراموش نمی‌شود.

او گفت: می‌خواستم کتابی از خاطرات شخصی جمع‌آوری کنم. مجموعه‌ای از داستان‌های دختران سرزمین که به سادگی نشان می‌دهد که چه هستند، جوان و شجاع، خنده‌دار و باهوش، فداکار و دلسوز.

امیلی می‌گوید: واضح است که فهرست بی پایانی از زنان برای قهرمانی در طول تاریخ وجود دارد، اما این زنان کشاورز زنانی بودند که به چالش برخاستند، زنانی که علیرغم ناملایمات بر این وظیفه پیروز شدند. این‌ها زنانی بودند که به پیروزی در جنگ کمک کردند، اما خودشان آن را کاری خاص نمی‌دانستند، آن‌ها می‌گفتند که فقط می‌خواهند برای این هدف تلاش کنند.

این کتاب به افتخار دو مادربزرگ من، ورا و مارگارت است که من بسیار با آن‌ها صمیمی بودم. این واقعاً در مورد نسلی است که سزاوار آن هستند که به خاطر کار‌هایی که انجام دادند به یاد بیاورند.

ارتش زمینی زنان در ابتدا در طول جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۷ تشکیل شد و در سال ۱۹۳۹ مجدداً تأسیس شد تا از کمبود مواد غذایی ملی جلوگیری کند.

جیره بندی مواد غذایی در بریتانیا در سال ۱۹۴۰ آغاز شد و در ماه مه ۱۹۴۱ دولت اعلام کرد که همه زنان ۱۹ تا ۴۰ ساله باید برای کار جنگی داوطلب شوند. زنان کار‌های کشاورزی مانند پخش کود و کشیدن چغندر قند را انجام می‌دادند. بیش از ۲۰۰۰۰۰ زن بخشی از ارتش زمینی بودند در حالی که دیگران هواپیما می‌ساختند، در کارخانه‌های مهمات کار می‌کردند یا چوب می‌بریدند.

ارتش زمینی زنان پس از پایان جنگ ادامه داشت، زیرا بسیاری از کشاورزان مرد در طی آن کشته شدند. این سازمان در سال ۱۹۵۰ منحل شد، اما در سال ۲۰۰۸ بود که آن‌ها به طور رسمی با نشان افتخار توسط دولت به رسمیت شناخته شدند.